جامعه پرهیاهوی امروز و نقش خطیر پدرانه

این روزها پدرها مدرن و صنعتی شده‌اند و از دنیای سنتی و اصل خود خارج؛ تربیت دیروز (سنتی) متصل به آداب و سنتی بوده که اجداد ما از بر بوده‌اند و بالطبع پدران دیروز فرزندانی شایسته تربیت می کردند…

فریبا نادعلی/ وقتی به سراغ تقویم می رویم و تاریخ ۱۳ رجب را رصد می کنیم ناخودآگاه یک‌سری اتفاقات را در ذهن خود تداعی می کنیم.

شکاف کعبه، رفتن آن بانوی بزرگوار _ خانم فاطمه بنت اسد_ به درون کعبه و طلوع آفتاب عدالت علی ابن ابیطالب علی( ع ) که شرح آن به طور کامل در روایات واصله  به ما رسیده است.

به یمن این میلاد یعنی طلوع آفتاب بشریت علی (ع)،  این روز نامی متفاوت به خود گرفته است، که آن نام عبارت است از «پدر» و «مرد» که هر کدام دنیایی از معرفت است.

این روزها بیایید کمی با خودمان رو راست باشیم و تنها به روز پدر و مرد بودن نیاندیشیم؛ بیاییم پدر نمونه و مرد خوب بودن را در جامعه خود فرهنگ سازی کنیم .

وقتی به  پدر فکر  می کنی ناخودآگاه به یاد فرزند هم خواهی افتاد؛ آری این روزها پدر خوب بودن، مرد خوب بودن، نمونه است و شاید هم در جامعه امروز کم.

پدر من، مرد من، ممنونم برای تمام زحماتت که این روزها برای فرزندت انجام دادی؛ ازپدران کارگر گرفته تا دکتر و مهندس و کارمند که در ساعت‌های طاقت فرسا، در سرما و گرما، رنج و زحمت می کشند.

ممنونم بابت تمام سختی‌های کاری که برای فرزندت کشیدی؛ اما آیا تنها نیاز فرزندت امرار معاش، پوشاک و خوراک و تدریس است ؟!

نه پدر من و نه مرد من، فرزند و همسرت نیازهای دیگری هم دارند، اما جای تاسف دارد که بسیاری از پدران و همسران با این نیازها آشنا نیستند.

پدر یعنی الگو یعنی یک نمونه خوب برای فرزند، همسر و جامعه خود

این روزها پدرها مدرن و صنعتی شده‌اند و از  دنیای سنتی و اصل خود خارج؛ تربیت دیروز (سنتی) متصل به آداب و سنتی بوده که اجداد ما از بر بوده‌اند و بالطبع پدران دیروز فرزندانی شایسته تربیت می کردند، چنانکه در گذشته هیچ پسری حتی پای خود را جلوی پدرش دراز نمی کرد ولی امروز قبح خیلی از رفتارها شکسته و احترام‌ها از بین رفته.

البته نمی‌توان همه تقصیر را به گردن پدران محول ساخت اما نباید فراموش کنیم که بخش عمده تربیت به وراثت مربوط می شود.

همه می دانیم که تکنولوژی و ماهواره بر تربیت امروز نسل بشر تاثیر بسزایی گذاشته اما نمی دانیم که عمده این تاثیرها در گرو عدم رعایت خط قرمزها توسط پدر خانواده است که در آینده گریبان‌گیر فرزندان و به طور عمده نسل بعدی خواهد شد.

آری پدرم ، مرد خانه من

وقتی این روزها درخانه خود و در کنار فرزندت پای تلویزیون  هر کار خوب و بدی را انجام می دهی خیلی سریع فرزند کوچک یا بزرگ تو _ فرقی نمی کند _آن را سریع کپی برداری می کند.

اگر کتاب بخوانی کتاب می خواند، اگر روح خود را به خدا و به مسجد و به طور کلی به عبادت آغشته کردی فرزندت به ایمانی قوی و محکم استوار می گردد، اگر ورزش کردی تنی ورزیده و سالمی  خواهد داشت و بدین ترتیب تمام کارهای مثبت و سالم و همه رذائل را از تو فرا می‌گیرد بدون آنکه به توصیه‌ای نیاز داشته باشد، پس ریشه همه تربیت‌ها را در رفتار خودت جستجو کن نه در گفتار و نصیحت‌ها.

اما وای از آن روزی که پدری اخلاق و رفتارش در خانه مثبت نباشد که اگر پدری دارای رذیله‌ای کوچک یا بزرگ _ از دروغ گرفته تا اعتیاد و مصرف مواد الکلی_ را مرتکب شود، خواه یا ناخواه فرزندش به دنبال یکی از این مقوله ها خواهد رفت.

و تو ای پدر بدان که با رفتارهای غلطت نه تنها به فرزندت، بلکه به خود  و حتی جامعه خود آسیب فراوان رسانده‌ای؛ آن وقت است که می‌بینی فرزندت بزرگتر شده و به درون  جامعه  رفته و با آسیب های اجتماعی و روانی که در درونش ایجاد شده جامعه را به فساد می‌کشاند و مادامی که پایش به زندان و محاکم قضایی باز شود دیگر جایی برای پشیمانی وجود نخواهد داشت و برای پیدایش چرایی آن باید گذشته خود را همچون سکانس‌های یک فیلم سینمایی مرور کنی تا ریشه ها را بیابی.

آری این ها را امروز گفتم که تنها به روز پدر بودن فکر نکنیم، به پدرنمونه بودن و الگوی خوب بودن در خانه و جامعه بیاندیشیم.

بیاییم این روزها علی وار زندگی کنیم و فرزندانمان را علی وار تربیت کنیم، آن وقت است که  بهترین هدیه تو ای پدرو ای مرد من همین فرزندان موفق و سالم است که به جامعه خود بخشیده‌ای و به سبب آن میوه سلامتی و رفاه را از جامعه درو خواهی کرد .

امروزه، پدرها معنویت و ولایت خود را در خانواده از دست داده اند و پدر همچون سابق نمی تواند در خانواده حکم‌رانی کند، البته وجود مشکلات عدیده اقتصادی در این رویه بی تاثیر نیست اما حقیقت این است که پدرها در مسیر تهیه یک زندگی مدرن برای فرزندان از تربیت آنان غافل شدند و آن‌ها را به حال خود رها کردند، حال امروز که یک زندگی مدرن برایشان فراهم آورده شده دیگر حرف والدین خود را نمی فهمند. و اینجاست که باید به ضرورت تربیت به موازات رفاه و آسایش اندیشید.