مدیران بومی و غیر بومی پروازی، بلای جان ملت و دولت

به گزارش تابناک مرکزی، عبدالرحیم علیپور مدیر مسئول سایت خبری تابناک مرکزی، فعال سیاسی و فرهنگی استان مرکزی در خصوص مدیران بومی و غیر بومی پروازی در کانال تلگرامی خود نوشته است:

در نیمه دوم دهه شصت که دانشگاه ها رونق بیشتری پیداکرده بودند، کمبود استاد در کشور مشهود بود. به همین دلیل، برخی اساتید جهت تدریس، با هواپیما و سایر وسایل ارتباطی به برخی استان ها سفر می کردند. در چنین مقطعی از زمان واژه استاد پروازی در کشور باب شد. البته اساتید پروازی در آن مقطع راهگشا و بن بست شکن بودند. و باید جوانان و مردم ما از زحمات سخت و طاقت فرسای آن عزیزان قدردانی کنند.

در ابتدای فعالیت دولت موصوف به اصلاحات، تقریبا اکثریت مدیران و مسئولین در اثر مخالفت با مشی دولت مرحوم آقای هاشمی رفسنجانی تغییر یافتند. اصطلاح مدیران پروازی در این دوران بر سر زبان ها افتاد. در این بیست سال گذشته هزاران بار از این واژه در رسانه های مکتوب که گسترش بیشتری هم پیداکرده بودند و نطق های آتشین نمایندگان مجلس و صاحبان تریبون ها و در سال های اخیر در فضاهای مجازی استفاده شده است. و متاسفانه کمتر به این اعتراض صحیح توجه شد.

مثلا علیرغم سکونت گاه های عالی و بزرگ و دارای امکانات فراوان دولتی، خانواده های برخی مدیران ارشد و مدیران کلیدی استان ها، به بهانه های مختلف، حاضر به همراهی همسران خویش در محل جدید ماموریتشان نمی شوند. علیرغم اعتراضات فراوان مردمی مدیران پروازی اصلا گوششان به این حرفها بدهکارنیست و اعتنایی به این اعتراضات مردمی هم نمی کنند. و رسانه هایی هم که نقطه ضعف این مدیران را می دانند، هراز چندگاهی یکبار، گوشزدی کرده و مشکل مالی خویش را اندکی التیاف بخشیده و دیگر هیچ.

متاسفانه در این دولت، این بلیه به شهرستان ها هم تسری پیدا کرده است. و برخی از فرمانداران و مدیران دیگر بدون پشتوانه خانواده های خویش، در شهرستان ها پست های کلیدی و مهمی را اشغال کرده و می کنند. این عزیزان توان لازم برای قانع کردن خانواده های خود را هم ندارند، تا به مردم خدمت کنند، و مردم را ازدولت خشنود سازند. جوانان عزیز ما بهتر است دنبال حل مشکلات کلیدی مردم و خود باشند. مثلا استانداری که حدود بیست میلیون تومان در ماه حقوق می گیرد وخانه ای هشتصد متری با همه امکانات زیست همراه با خدمتکار و راننده و غیره در تصرف دارد، چرا باید دور از خانواده و خانواده به دور از سرپرست خویش و جدای از هم و بدور از احساسات و عواطف پدرانه زندگی کند.

چه تبعاتی برای مردم و دولت و چه اثرات ویرانگری برای خانواده ها دارد؟ با کمال تاسف اکنون کار از این حد هم گذشته، چرا؟ چون رطب خورده کی تواند منع رطب کند؟ امروز در همین استان مرکزی تعداد قابل توجهی از فرمانداران محترم هم علیرغم داشتن امکانات فراوان دولتی، مانند استانداران، تحت همین عنوان  مدیران به اصطلاح پروازی در حال خدمت هستند. قطعا این آسیب بزرگ محصول بی تدبیری است، که باید جلوی آن گرفته شود. تا مدیران بتوانند، با خاطری جمع ضمن ایفای نقش پدری خود، به وظایف و مسئولیت های اجتماعی خویش هم به نحو بهتری عمل نمایند.

جوانان مطالبه گر باید دنبال این آسیب های بزرگ باشند، نه اینکه یک مدیری و یا مسئولی با دادن وعده های پوچ از آنها ابزاری برای مقاصد خویش بسازد. مثلا یک نفر را اجیر کند و او ده نفر را با خود همراه سازد و در زمینی، جوانان عزیز را به بازی بگیرد، که محل زمین، داور، قانون بازی، تعداد و نوع تماشاگران، مدت بازی، و.....‌‌ را دیگری تعیین کند. یک مرتبه جوان عزیز ما چشمش را باز کرده، و تازه متوجه می‌شود، که چقدر وقت گرانبها و ارزشمندش به هدر رفته است.

مسئول آموزش دیده که قدرت حل مشکلات جوانان را نداشته باشد، دو الی سه نفر از جوانان خوش بیان و شجاع و خوش اخلاق همان شهرستان را صید می کند، و بوسیله آنها، و قدرت تعامل آن عزیزان، اصطلاحا سر دیگر جوانان همشهریش را می برد تا جوان نپرسد، با وجود نیروی بومی کارآمد و مومن، چرا از بومی مسئله دار و ناتوان و مشکل دار استفاده می شود؟ تا مدیر توانمند بومی هست چرا مدیر غیر بومی؟ مدیر غیر بومی به بهانه‌های مختلف هفته ای چند روز در محل خدمتش نیست. مدیر غیربومی، برای مشکلات خانوادگی خود از جمله بیماری زن و فرزندان، سرکشی به والدین، ثبت نام بچه‌ها، و هزاران دلیل دیگر در شهرستان محل مسئولیتش حضور پیدا نمیکند، نظارت مدیر غایب بر کارکنانش ضعیف می شود. و مشکلات آنها را کمتر درک میکند.

مدیر پروازی مشکلات مردم را کمتر متوجه می شود. گاهی اوقات فرمانداری که خود هم مدیر پروازی است، فقط به دنبال انتخاب مدیر ناتوان و ضعیف بومی بوده، تا بوسیله این ترفند، بگوید، که مثلا این هم مدیر بومی؟ همه مدیران ارشد صد درصد به دنبال مدیران بله قربان گوی هستند تا آسوده خاطر و بدون زحمت دوران مدیریت خود را به پایان برسانند، تا دیگر کسی نباشد، ضعف هایشان را بیان کند. تا هر وقت می خواهد بتازد. و از جمله بتواند در لابلای استخدام های شهرستان اقوام و بستگان خویش را هم استخدام نمایند. کاری که به سادگی در شهرهایی که جوانان مطالبه گری ندارد، می شود مشاهده نمود.

عبدالرحیم علیپور۹۵/۱۱/۲۸

انتهای پیام/